نتایح جستجو

آدمی گر به سعادت نرسد در میان اندوه شاعر می‌شود آنقدر رنج می‌بَرَد در بُطن خود که ز درس غم، استاد ماهر می‌شود چنان در پس خنده می‌گیرد عزا که غمگین‌ترین شاد متظاهر می‌شود در قطار بی‌وقفه‌ی روزهای او تا همیشه حسرت تک مسافر می‌شود در غیاب همیشگی مسرت و خوشی بغض تا ابد بر کلاس دل حاضر می‌شود

عاقبت جبر این زمانه نابود کرد آشیانه‌ام را بغضی هدیه داد به وجودم آغاز کرد گریه‌های شبانه‌ام را قطار رنگین کودکی رفت دنیا کُشت شادی بی‌بهانه‌ام را کسی هرگز ندید و نفهمید زخم واژه‌به‌واژه‌ی ترانه‌‌ام را دگر چه شوقی آباد خواهد کرد؟ سرزمین این دل ویرانه‌ام را برای هرکه سرای عشق ساختم در نهایت...