خب بخوام نظر واقعیم رو بگم، در عنفوان نوجوانی برام تازگی و جذابیت داشت و متاسفانه چون اکثر رمان‌های مجازی اون زمان هم به این سبک ساخته می‌شدن، مخاطبش بودم؛ اما رفته‌رفته باعث دل‌زدگی شد. ایده‌های تکراری که همون اولش معلوم بود تهش چی میشه و شخصیت‌پردازی خیالی زاده‌ی ذهن نویسنده محترم، باعث شد دیدم عوض شه. اثرات خطرناک زیادی داشت که زمان برد تا از درونم خارج بشن. زمان برد تا بفهمم یه مرد وقتی لبخند می‌زنه خیلی چهره‌اش مهربون و با آرامش میشه تا اینکه دم به ساعت اخم کنه و عبوس و عذر می‌خوام، سگ‌اخلاق باشه. زمان برد تا بفهمم زن بودن این نیست توسری‌خور و بی‌زبون باشی که آخرش عاشق اونی که کلی بلا سرت آورده بشی. مشکل اینجاست نباید چنین ویژگی‌هایی خوب و پسندیده جلوه داده بشن و اگه قرار باشه باز رمان همین سبکی نوشته بشه تبعاتش رو نشون بدن.
آخرین ویرایش: