نام مجموعه شعر: در سایه‌ی حضور
نوع سبک :غزل
شاعر : علی برادر خدام خسروشاهی
نوع سبک :غزل
شاعر : علی برادر خدام خسروشاهی
-
🚫 مجهز به سیستم تشخیص مولتی اکانت ⚠️
-
▣ دفتر شعر ✎ در سایه‌ی حضور | علی خسروشاهی | راشای
- نویسنده موضوع علی برادر خدام خسروشاهی
- تاریخ شروع
غزل ۱: بانگ جان
(در ستایش وصال حق و رهایی از حجاب دنیا)
بند ۱
چو دل از قفسِ تن برون می‌کشد
سحر، نغمه‌ی جان، فسون می‌کشد
بند ۲
نه از نای چنگی، که از لحن راز
ندایی که دل را ز خون می‌کشد
بند ۳
به بوی تو، ای جانِ جانانِ پاک
دلم را تمنّای «چون» می‌کشد
بند ۴
جهان گرچه در پرده‌ی رنگ‌هاست
نگه، پرده از رازِ دون می‌کشد
بند ۵
نه زاهد، نه واعظ، نه درویش‌وار
دل از باده‌ی عشق، خون می‌کشد
بند ۶
من و باده و شب، من و سوز نای
که این سوز، تا عرش، برون می‌کشد
بند ۷
تویی قبله‌ام، کعبه‌ام، چشمِ تر
که سجاده‌ام، سوی «هون» می‌کشد
غزل ۲: آتش درون
(سلوک و رهایی از نفس )بند ۱
دل از حلقه‌ی دام تن رَست و رفت
به شب‌های خلوت، سخن رَست و رفت
بند ۲
نه در حلقه‌ی عقل و وهم و گمان
ز آتش درون، انجمن رَست و رفت
بند ۳
دل آشفته، در سوز پنهان گرفت
شرر زد، به هر خشتِ من رَست و رفت
بند ۴
ز دنیا و افسونِ نقش و نگار
بریدم، دلم با وطن رَست و رفت
بند ۵
نه سودای فردوس، نه بیم نار
نگاهم ز دامِ حسن رَست و رفت
بند ۶
در آن لحظه کز خود تهی گشتم
دلم در صفای حَسَن رَست و رفت
بند ۷
من آن ذره‌ام، گم در آن آفتاب
که از خویش، با انجمن رَست و رفت
غزل ۳: لحظه وصال
بند ۱
پس از سال‌ها گریه، ل*ب خند کرد
دلِ خسته، آیینه‌ای بند کرد
بند ۲
شبی در سکوتِ جهان، ناگهان
صدایی ز عمقِ دلم پند کرد
بند ۳
نه از گوش و هوش و نه از دیده بود
که نوری مرا در خودم بند کرد
بند ۴
نبودش نشان و نه جای و نه نام
ولیکن مرا تا عدم، پند کرد
بند ۵
چو دردم به پایان خود آمدی
دلم را نسیمی خداوند کرد
بند ۶
ز خود رَستنم، عین بودن بُوَد
که خاکم، ولی آسمان‌بند کرد
بند ۷
ز وصلی که در چشمِ اشکم نشست
جهان را دلم یک دم، افکند کرد
غزل ۴: حیرت
بند ۱
نه گفتن، نه دیدن، نه پنداشتنی‌ست
که آن جلوه، بیرون ز انداشتنی‌ست
بند ۲
نه در آسمان، نه در خاکدان
وجودش فراتر ز بگذاشتنی‌ست
بند ۳
نه حرفی که در شرح او سازگار
نه فکری که بر ذات، بگماشتنی‌ست
بند ۴
ز حیرت، دلم بی‌خبر گشت و دید
که او جز سکوتی برافراشتنی‌ست
بند ۵
نه فانی، نه باقی، نه آغاز و ختم
کلامی که از حد بپراشتنی‌ست
بند ۶
دلم رفت و جان را نظر سوخت و گفت:
«خموشی، رهِ عشقِ برداشتنی‌ست»
بند ۷
تو را گر در این پرده جان می‌زنند
بدان کز عدم، نور برداشتنی‌ست
غزل ۵: راه بی‌نقشه
بند ۱
نه نقش از زمین، نه نشانی ز کو
در این راه، جز سوز، نماند است و سو
بند ۲
نه مهری که بر خویش بندم دمی
نه زنجیر فکرم، نه زین و نه بو
بند ۳
نه دستی که گیرد، نه چشمی پناه
دلم را فقط درد شد جفت و خو
بند ۴
نه ره در نظر، نه اثر در کلام
نه خَیلی که آید، نه بانگی، نه گو
بند ۵
ولی در سکوتی پر از های و هوی
صدایی رسیدم ز دُردانه‌جو
بند ۶
بگفتا: «در این ظلمت از خود مرو
که نورم، اگر دیده باشی، درو»
بند ۷
من و راه بی‌نقشه، و شوقِ وصل
که یارم در آن نقطه‌ی بی‌وضو
در این غزل، «نقشه» استعاره از عقل، عادت، و تکیه‌گاه‌های دنیویه؛ و «راه بی‌نقشه» یعنی سلوکی که تنها با سوز و شوق طی می‌شه، نه با حساب و هندسه.
عنوان: راه بی‌نقشه ردیف: «... و سو» (نوعی قافیه‌پردازی حماسی و کمی محزون، رایج در سبک کهن)