آخرین فعالیت

*** درون پستوی آشپزخانه، دگر عطر خوش و لذید غذا نمی‌پیچید. رخسار کدر و بی‌حالش، در قاب شیشه‌ای مقابل ناگفته‌ها را عیان می‌ساختند. صدای...

صدای بوق اعتراض اتومبیل‌ها از اطرافشان بلند شد. قلب ناکوکش بی‌محابا می‌کوبید. احساس خطر می‌کرد. این مرد همین‌جا نفسش را می‌برید. اضطراب...

نزدیک‌تر که شد، قدم‌هایش سست گشتند. ل*ب بالایش از سکوت لرزید. راه برگشتی نداشت. پلکی زد و توانش را در پاهایش جمع کرد. لبخندهای نایاب و...

📌 آغاز نقد رمان سلام و احترام خدمت نویسنده‌ی گرامی 🌸 با سپاس از اعتماد شما به تیم آنالیز راشای، به اطلاع می‌رسانم که فرآیند نقد رمان...

همه در حال خودشان بودند و کسی به او توجه نمی‌کرد. چشم گرداند که مادرش را مشغول صحبت با خاله دید. صبر کرد حرف زدنش تمام شود و بعد به سویش...

یک‌ذره هم رویش تأثیر نداشت. به نوعی، چشمانش پایین‌تر از نوک دماغش را نمی‌دید! - پس از الآن یکی‌یکی شروع کن و یقه‌ی همه رو بگیر. فکش از...

در سکوت فقط توانست شیر را ببندد و کمر راست کند. حسام آستین‌های پیراهن سرمه‌ایش را تا زد و ریشخند‌زنان جلو آمد. بارقه‌ای از خشم و حس...

انگار شور زندگی را در وجودش کشته بودند. یادش هست در گذشته همیشه می‌گفت عروسی یک‌دانه برادرش را سنگ‌تمام می‌گذارد؛ اما اکنون در این دنیا...

«فصل پنجم» تنهایی و غربت در میان جمع،می‌توان هزار بار تنها بود. این فصل، روایت غربتی‌ست که حتی دیوارها هم آن را نمی‌شناسند؛ دلی که در...

«فصل چهارم» خاطرات و گذشته گذشته، هیچ‌گاه تمام نمی‌شود؛ هر خاطره، زخمی‌ست که با هر یادگاری تازه‌تر می‌شود. اینجا، کوچه پس کوچه‌های یادها...

نامه‌ای که هرگز به مقصد نرسید در دلِ کشوی چوبیِ کهنه، کاغذهایی خفته‌اند که بوی غبار و سال‌های خاموشی می‌دهند. رویشان ردّ جوهر خشکیده‌...

رفتن‌هایی که هیچ‌وقت دیده نشدند بعضی رفتن‌ها نه بوی خداحافظی دارند، نه صدای دربی که بسته شود. آدم‌ها گاهی آرام، مثل مهی که صبحگاهی از...

شب، تنها جایی‌ست که مرا می‌فهمد. شب، شبیه پتوئی‌ست از جنس تاریکی، که بی‌هیاهو روی شانه‌های خسته‌ام می‌نشیند. همه‌جا ساکت است، اما درون...

من و آینه‌ای که هیچ‌وقت حقیقت را نگفت… مدت‌هاست هر صبح، در اتاقی که بوی نمِ خاطره گرفته، روبروی آینه‌ای می‌ایستم که چهره‌ام را مثل رازی...

جنگ، جایی در من هنوز ادامه دارد... . جنگ… همیشه با صدای انفجار شروع نمی‌شود. گاهی با یک سکوتِ عمیق، با نگاهی بی‌پناه، یا با لرزش دستانی...