پناه

سلام عزیز
رمان‌تونو ادامه می‌دین؟

تقریبا همه ی مردم
بخشی از عمرشان را در تلاش برای نشان دادن ویژگی هایی که ندارند ، تلف می کنند .

پست اولت ژانر اسم نویسنده و... رو مثه بقیه دلنوشته ها بزن

مرا برای دزدیدن تکه نانی به زندان انداختند و پانزده سال در آنجا نان مجانی خوردم! این دیگر چه دنیایی است؟

«ویکتور هوگو»

خسته نباشی عزیزم

پرسیدن:
- چه روزی رو هرگز فراموش نمی‌کنی؟
گفتم:
- روزی که خدا به من پسری به پاکی خودش داد.
خدایا دری به روی پسرم باز کن که هیچ کس قادر به بستن آن نباشد
و عطا کن به آنها هرچه که خیر است.

می‌روم حسرت دریای مرا دفن کنید
اهل دیروزم و فردای مرا دفن کنی
لحدم را بگذارید به روی لحدم
شال ابریشم لیلای مرا دفن کنید
ایل من مرده کسی نیست که چنگی بزند
وقت تنگ است بخارای مرا دفن کنید
صخره‌ام، صخره که «دلتا» شده از سیلی رود
«دل» که خوب است فقط «تا»ی مرا دفن کنید
تا پر از روسری و سیب شود شهر شما
زیر این خاک غزل‌های مرا دفن کنید

«حامد عسگری»

You pass by me
like a spectrum of colours
you’re the most rich coloured
memory of me
از من عبور می کنی
مثل طیفی از رنگ ها
تو پر رنگ ترین خاطره منی …

سر تا پایم را خلاصه کنند
می شوم “مشتی خاک”
که ممکن بود “خشتی” باشد در دیوار یک خانه
یا “سنگی” در دامان یک کوه
یا قدری “سنگ ریزه” در انتهای یک اقیانوس
شاید “خاکی” از گلدان‌
یا حتی “غباری” بر پنجره