حق کپی رایت، حقّ تکثیر، حق نشر یا حق نسخه برداری
در ابتدا تعریف حق کپی رایت رو با هم بخونیم:
نوعی حمایت از مالکیت معنوی است که توسط سازمان مالکیت فکری جهانی ارائه شده است.
حقّ‌تکثیر، کپی‌رایت (به انگلیسی: copyright ) یا حق نشر، مجموعه‌ای از حقوق انحصاری است.
که به ناشر یا پدیدآورندهٔ یک اثر اصل و منحصربه‌فرد تعلق می‌گیرد و حقوقی از قبیل نشر، تکثیر
و الگوبرداری از اثر را شامل میشود.
در بیشتر حوزه‌های قضایی، حق نشر از آغاز پدید آمدن یک
اثر به آن تعلق می‌گیرد و نیازی به ثبت اثر نیست.
حقوق مالکیت کپی رایت
هدف اصلی قانون کپی رایت، حفاظت از زمان، تلاش و خلاقیت خالق اثر است.
به همین ترتیب، قانون کپی رایت حق مالکیت حقوقی خاصی را در اختیار شما قرار می دهد.
حقوقی که بدین وسیله برای صاحب اثر لحاظ می‌شوند عبارت اند از :
- تولید مجدد اثر
- خلق اثرات و کارهای مشتق شده (کارهای دیگر بر مبنای کار اصلی)
- توزیع نسخه های کار با فروش
- اجاره یا انتقال مالکیت دیگر
- انجام کار به صورت عمومی
- نمایش کار به صورت عمومی
همچنین صاحب اثر نیز حق دارد که دیگران را مجاز به انجام هر یک از حقوق ذکر شده در بالا بداند.
مالک اثر حق انتخاب و توانایی انتقال حقوق منحصر به فرد خود و یا هر زیر بخش از آن حقوق به دیگران را نیز دارد.
دفتر حق نسخه برداری برای این انتقال ها فرم ندارد، بنابراین انتقال حق نشر یا کپی رایت معمولا از طریق یک قرارداد انجام میشود.
از لحاظ قانونی لازم نیست که انتقال آن از طریق اداره کپی رایت انجام شود اما ثبت آن ایده خوبی است.
اگر نویسنده یا هنرمند در طول اشتغال خود برای یک شرکت اثری خلق کند، معمولا خالق آن اثر (مثلا لوگو) مالک حق نسخه برداری نیست.
این وضعیت به عنوان ” کار یا اثر تحت استخدام” شناخته می شود و مالکیت کپی رایت را به کارفرما
یا فردی که این کار را سفارش می کند، می دهند. یک اثر در وضعیت استخدام ممکن است زمانی رخ دهد
که یک پیمانکار مستقل برای ایجاد کاری خاص استخدام شود یا توسط کارمند مشغول به کار در سازمان، ایجاد شود.
به عنوان مثال، اگر یک کارمند یک مقاله برای یک شرکت بنویسد، مالکیت حقوقی از آن شرکت است نه نویسنده واقعی.
امتیاز استفاده از از قانون کپی رایت هزاره دیجیتال
خوشبختانه، قوانین از وبلاگ نویسان و محتوای آنها محافظت می کنند. از زمان تقریبا آغاز اینترنت (به صورت دقیق از دهه 1990)
دولت ایالات متحده قانون کپی رایت هزاره دیجیتال یا DMCA را تصویب کرد. این قانون حاوی تمام انواع سرگرم کننده است.
و هدف اصلی آن محافظت قانونی و بدون قید و شرط از محتوا است.
با این قاعده، اگر کسی پست وبلاگ شما را بیابد و بدون اجازه در جای دیگری (مانند یوتیوب یا وبسایت دیگری)
در اینترنت قرار بدهد، شما به عنوان صاحب اثر می توانید پلتفرم یا میزبان وب را از طریق اعلان حذف مطلع کنیدتا محتوا حذف شود.
اگر محتوای شما توسط یک اسکرابر محتوا در معرض دزدی بود یا مطمئن نیستید که کدام یک از موارد نقض حقوق نشر
در حال رخدادن است، می توانید در Whois جستجو کنید و صاحب و / یا میزبان را پیدا کنید. پس از شناختن پلتفرم یا
میزبان که پست های شما در آن قرار دارد خواهید دانست که یک اسکرابر محتوا دزدیده شده است.
می تواند به طور مستقیم با مالک یا میزبان تماس بگیرید یا می توانید ایمیل بزنید.
برخی از سایت ها مانند YouTube اقدامات حذف DMCA را دارند.
DMCA قائده ای امن را برای “حفاظت کردن” از سیستم عامل ها و خدمات میزبانی فراهم می کند.
تا زمانی که آنها با قوانین خاصی مطابقت داشته باشند (برای مثال، نماینده تعیین شده برای اعلان حذف)
مسئولیت میزبانی مطالب نقض شده سلب نخواهند شد.خبر خوب این است که این اطلاعات باید در وب سایت خود عمومی باشد.
بنابراین شما خواهید دانست که با چه کسی باید تماس بگیرید.
سیستم عامل های رسانه های اجتماعی و سایر وب سایت ها معمولا علاقه مند به میزبانی محتوای سرقت شده نیستند.
بنابراین روند حذف رکورد اغلب موفق بوده است و محتوای تان را به جایی اصلی خود بازمی گردانند (به وبلاگ شما).
نتیجه انجام این چهار مرحله سبب می شود برای روزی که پست هایتان بدون اجازه شما به کار برده شده است ، آماده باشید.
منبع: ویکی پدیا، مقاله‌ی کپی رایت از لاوین قریشی.
*
*
*
*
