به نام خالق قلم
کدام نوشتار صحیح است
«بذار»، «بگذار» یا «بزار» ؟!
بیایید ساده و دقیق بررسی کنیم:
«بگذار»در واقع فعل اصلی « گذاشتن» در حالت امری است.
کاربردش بیشتر در نثر رسمی، شعر، نثر ادبی یا زبان نوشتاری رمان است، به‌خصوص وقتی راوی یا لحن داستان، جدی یا شاعرانه باشد.
مثال در نثر ادبی:« بگذار زمان بگذرد، شاید فراموشی چاره‌ی درد باشد.
بگذار باد، نامه‌ها را با خود ببرد. »
«بذار»«بذار» شکل محاوره‌ای و گفتاری همان «بگذار» است.
در دیالوگ‌ها یا روایت‌هایی با لحن خودمانی، امروزی یا شخصیت‌محور، استفاده از «بذار» کاملاً قابل‌قبول و طبیعی‌ست.
مثال در گفت‌وگوی رمان:- بذار خودم حرف بزنم! تو نمی‌فهمی چی کشیدم.
- بذار بره اگه مال تو بود، خودش می‌موند.
«بزار» — اشتباه املایی هستکلمهی «بزار» هیچ جایگاهی در دستور زبان فارسی به‌عنوان فعل نداره.
در حقیقت، «بزار» (اگه وجود داشته باشه) ممکنه به معنی «کسی که چیزی را در بازار می‌گذارد» باشد، که کاملاً بی‌ربط است.
پس اگر در رمان یا متن خود بنویسید «بزار»، یک خطای نگارشی آشکار مرتکب شده‌اید.---
نتیجه‌گیری:شکل نوشتارصحیح است؟کاربرد مناسب
بگذار
نثر ادبی / روایت رسمیبذار
دیالوگ / روایت محاورهایبزار
نادرست، استفاده نکنید
توصیهٔ نویسندگی:اگر لحن داستانت جدی، شاعرانه یا کلاسیک است، از "بگذار" استفاده کن.
اگر لحن شخصیت‌ها یا روایت صمیمی و محاوره‌ای است، "بذار" انتخاب مناسبی‌ست.
فقط هیچ‌وقت "بزار" ننویس!
منبع: انجمن رمان نویسی راشای
گردآورنده: فاطمه تاجیکی