مجموعه اشعار دیوان دلدادگی
شاعر : علی برادر خدام خسروشاهی
ژانر و سبک : غزل
شاعر : علی برادر خدام خسروشاهی
ژانر و سبک : غزل
-
🚫 مجهز به سیستم تشخیص مولتی اکانت ⚠️
-
▣ دفتر شعر ✎ دیوان دلدادگی | علی برادر خدام خسروشاهی | راشای
- نویسنده موضوع علی برادر خدام خسروشاهی
- تاریخ شروع
فصل اول: آغاز دلدادگی (شکوفایی عشق)
شعر اول:نگاه نخستین
نگاهی کرد چشمانت، دلم از خویش بیرون شد
شــ.رابِ عشق نوشیدم، وجودم مستِ مجنون شد
زِ نورِ چشمِ زیبایت، جهانم روشنِ روشن
زِ عطرِ نفْسِ گرمت، تنم گُلزارِ گلگون شد
به یک لحظه، به یک دیدار، دل از کف بدادم من
اسیرِ عشقِ پنهانت، وجودم غرقِ افسون شد
تو آمدی، چو بارانی، به کویرِ دلِ خسته
زِ شوقِ وصلِ رویِ تو، دلم دریایِ پرخون شد
تو آمدی، چو خورشیدی، به شب‌هایِ سیاهِ من
زِ نورِ رویِ ماهت، شبِ تارم چو هامون شد
تو آمدی، ای یارِ من، ای عشقِ دیرینِ من
زِ شورِ عشقِ رویِ تو، دلم آواره‌یِ چون شد
به امیدِ وصالِ تو، دلم در تاب و تب باشد
زِ هجرِ رویِ ماهت، جهانم زیر و زبون شد
شعر اول:نگاه نخستین
نگاهی کرد چشمانت، دلم از خویش بیرون شد
شــ.رابِ عشق نوشیدم، وجودم مستِ مجنون شد
زِ نورِ چشمِ زیبایت، جهانم روشنِ روشن
زِ عطرِ نفْسِ گرمت، تنم گُلزارِ گلگون شد
به یک لحظه، به یک دیدار، دل از کف بدادم من
اسیرِ عشقِ پنهانت، وجودم غرقِ افسون شد
تو آمدی، چو بارانی، به کویرِ دلِ خسته
زِ شوقِ وصلِ رویِ تو، دلم دریایِ پرخون شد
تو آمدی، چو خورشیدی، به شب‌هایِ سیاهِ من
زِ نورِ رویِ ماهت، شبِ تارم چو هامون شد
تو آمدی، ای یارِ من، ای عشقِ دیرینِ من
زِ شورِ عشقِ رویِ تو، دلم آواره‌یِ چون شد
به امیدِ وصالِ تو، دلم در تاب و تب باشد
زِ هجرِ رویِ ماهت، جهانم زیر و زبون شد
رویای شیرین
شبی در خواب دیدم روی ماهت
دلم پر زد به سویِ بارگاهت.
زِ عطرِ گیسوانِ مشک‌بارت
روان شد در تنم شوقِ نگاهت.
زِ لعلِ آتشینِ آن لبت
روان شد بر لبم سوزِ آهت.
زِ نورِ چشمِ زیبایِ چو جامت
پریشان شد دلم در شامگاهت.
زِ دستِ نازنینِ نرمِ چون گل
نشاندم بـــ.ـــوسـ.ــه‌ای بر رویِ ماهت.
زِ آغـ.ـوشِ پُر از مهر و صفایت
رها گشتم زِ بندِ هر گناهت.
چو بیدار آمدم از خوابِ شیرین
دلم می‌جست نشانِ جایِ پایت.
به امیدِ وصالِ رویِ ماهت
دلِ من می‌زند هر دم نوایت.
شبی در خواب دیدم روی ماهت
دلم پر زد به سویِ بارگاهت.
زِ عطرِ گیسوانِ مشک‌بارت
روان شد در تنم شوقِ نگاهت.
زِ لعلِ آتشینِ آن لبت
روان شد بر لبم سوزِ آهت.
زِ نورِ چشمِ زیبایِ چو جامت
پریشان شد دلم در شامگاهت.
زِ دستِ نازنینِ نرمِ چون گل
نشاندم بـــ.ـــوسـ.ــه‌ای بر رویِ ماهت.
زِ آغـ.ـوشِ پُر از مهر و صفایت
رها گشتم زِ بندِ هر گناهت.
چو بیدار آمدم از خوابِ شیرین
دلم می‌جست نشانِ جایِ پایت.
به امیدِ وصالِ رویِ ماهت
دلِ من می‌زند هر دم نوایت.
فصل اول: آغاز دلدادگی (شکوفایی عشق)
شعر سوم : عطر حضور
وزید از کوی جانان، عطرِ مستی در فضایی،که جانِ خسته دریابد، نشانی از شفایی.
هنوز از ره نرسیده، خیالِ قامتِ او،به جان افتاده غوغایی، به دل افتاده شیدایی.
چه حاجت چهره بنماید، که از هر ذره پیداست،جمالِ بی مثال او، به هر رنگ و نمایی.
نشسته در دلِ تنگم، هوایِ دیدنِ او،چنان مستم که می‌ترسم، ندانم از کجایی.
به هر سو می‌نگرم، نقشِ رُخَش بینم عیان،مگر آن ماهِ تابان را، نباشد هیچ همتایی.
چو عطری دلنواز آید، گمانم او رسیده است،که جانِ بی‌قرار من، بگیرد آشنایی.
چه خوش باشد دمی با او، به خلوتگه نشینم،که فارغ گردم از هر غم، رها گردم زِ تنهایی.
حضورش چون بهار آید، به باغِ خشکِ جانِ من،دمد صد گل زِ هر گوشه، رُوید هر گیاهی.
شعر سوم : عطر حضور
وزید از کوی جانان، عطرِ مستی در فضایی،که جانِ خسته دریابد، نشانی از شفایی.
هنوز از ره نرسیده، خیالِ قامتِ او،به جان افتاده غوغایی، به دل افتاده شیدایی.
چه حاجت چهره بنماید، که از هر ذره پیداست،جمالِ بی مثال او، به هر رنگ و نمایی.
نشسته در دلِ تنگم، هوایِ دیدنِ او،چنان مستم که می‌ترسم، ندانم از کجایی.
به هر سو می‌نگرم، نقشِ رُخَش بینم عیان،مگر آن ماهِ تابان را، نباشد هیچ همتایی.
چو عطری دلنواز آید، گمانم او رسیده است،که جانِ بی‌قرار من، بگیرد آشنایی.
چه خوش باشد دمی با او، به خلوتگه نشینم،که فارغ گردم از هر غم، رها گردم زِ تنهایی.
حضورش چون بهار آید، به باغِ خشکِ جانِ من،دمد صد گل زِ هر گوشه، رُوید هر گیاهی.
فصل اول: آغاز دلدادگی (شکوفایی عشق)
شعر چهارم : شورانگیز
نگاهی کرد و در جانم شرر زد،دلم را آتشی شورانگیز زد.
به یک دم، عالمی از عشق جوشید،چو برق آمد، به خرمن، یک گریز زد.
زِ چشمش فتنه‌ها برخاست ناگه،به عقل و هوشِ من، صدها گریز زد.
لبش بگشود و شیرین گفتگویی،به جانِ خسته، صد مرهم، عزیز زد.
رُخَش بنمود و عالم گشت روشن،جمالش بر دلِ تنگم، ستیز زد.
چو زلفش را به بادِ صبحگَه داد،هزاران عقده بر کارِ پریز زد.
دلِ دیوانه، دیگر تابِ دوری‌ش ندارد،که هردم، شوقِ وصلش، چنگ و تیز زد.
بیا ای شورِ شیرینِ وجودم،که عشقت بر دلِ زارم، تمیز زد.
شعر چهارم : شورانگیز
نگاهی کرد و در جانم شرر زد،دلم را آتشی شورانگیز زد.
به یک دم، عالمی از عشق جوشید،چو برق آمد، به خرمن، یک گریز زد.
زِ چشمش فتنه‌ها برخاست ناگه،به عقل و هوشِ من، صدها گریز زد.
لبش بگشود و شیرین گفتگویی،به جانِ خسته، صد مرهم، عزیز زد.
رُخَش بنمود و عالم گشت روشن،جمالش بر دلِ تنگم، ستیز زد.
چو زلفش را به بادِ صبحگَه داد،هزاران عقده بر کارِ پریز زد.
دلِ دیوانه، دیگر تابِ دوری‌ش ندارد،که هردم، شوقِ وصلش، چنگ و تیز زد.
بیا ای شورِ شیرینِ وجودم،که عشقت بر دلِ زارم، تمیز زد.
شعر چهارم: ضربان قلب
زِ دیدارت، دلم هر دم تپیدن آغاز کرد انگار،چو رودِ عاشقی، سویِ تو رفتن آغاز کرد انگار.
به یک لحظه، به یک دیدار، جهانم زیر و رو گردید،وجودم با تو، چون جان، خفتن آغاز کرد انگار.
زِ شوقِ وصلِ رویِ تو، نفس‌ها در گلو گم شد،دلِ دیوانه‌ام با تو، پریدن آغاز کرد انگار.
شدی آرامِ جانِ من، شدی سامانِ هر دردم،لبت بر ل*ب نهاد و بـــ.ـــوسـ.ــه چیدن آغاز کرد انگار.
به هر سو می‌نگرّم، نقشِ رویِ توست در چشمم،خیالم با تو، چون پروانه، گشتن آغاز کرد انگار.
تو آمدی و عشقت، بر رگِ خشکیده‌ام جاری،تنم با یادِ تو، از نو شکفتن آغاز کرد انگار.
به غیر از عشقِ تو، در دل، نمانده هیچ میلی،که این دل با تو، از خود دل بریدن آغاز کرد انگار.
بیا ای جانِ شیرینم، بیا ای دلبرِ ماهم،که هر بیتی، زِ عشقت، دم زدن آغاز کرد انگار.
زِ دیدارت، دلم هر دم تپیدن آغاز کرد انگار،چو رودِ عاشقی، سویِ تو رفتن آغاز کرد انگار.
به یک لحظه، به یک دیدار، جهانم زیر و رو گردید،وجودم با تو، چون جان، خفتن آغاز کرد انگار.
زِ شوقِ وصلِ رویِ تو، نفس‌ها در گلو گم شد،دلِ دیوانه‌ام با تو، پریدن آغاز کرد انگار.
شدی آرامِ جانِ من، شدی سامانِ هر دردم،لبت بر ل*ب نهاد و بـــ.ـــوسـ.ــه چیدن آغاز کرد انگار.
به هر سو می‌نگرّم، نقشِ رویِ توست در چشمم،خیالم با تو، چون پروانه، گشتن آغاز کرد انگار.
تو آمدی و عشقت، بر رگِ خشکیده‌ام جاری،تنم با یادِ تو، از نو شکفتن آغاز کرد انگار.
به غیر از عشقِ تو، در دل، نمانده هیچ میلی،که این دل با تو، از خود دل بریدن آغاز کرد انگار.
بیا ای جانِ شیرینم، بیا ای دلبرِ ماهم،که هر بیتی، زِ عشقت، دم زدن آغاز کرد انگار.
شعر پنجم: آغـ.ـوش خیال
شب است و در خیالم، با تو خلوت کرده‌ام امشب،به آغـ.ـوشِ خیالت، هرچه غصّه خفته‌ام امشب.
نه از دوری شکایت، نه از هجران دمی حرفی،که در رویایِ وصلِ تو، به مستی گفته‌ام امشب.
تو را دیدم، چو ماهی برکه در شب‌های مهتابی،که از چشمِ تو صدها شعرِ ناگفته گفته‌ام امشب.
به هر گوشه، به هر سو، نقشِ رویِ توست در چشمم،به هر تارِ خیالِ خود، تو را پیوسته امشب.
زِ بویِ عطرِ زلفت، عالمی مدهوش و حیران است،منم در باغِ گیسویت، شقایق رُفته‌ام امشب.
دمی از یادِ رویت، جانِ من آرام ننشیند،چو مرغِ شب، زِ هجران تو، چه آواز رفته‌ام امشب.
شب است و در خیالم، با تو خلوت کرده‌ام امشب،به آغـ.ـوشِ خیالت، هرچه غصّه خفته‌ام امشب.
نه از دوری شکایت، نه از هجران دمی حرفی،که در رویایِ وصلِ تو، به مستی گفته‌ام امشب.
تو را دیدم، چو ماهی برکه در شب‌های مهتابی،که از چشمِ تو صدها شعرِ ناگفته گفته‌ام امشب.
به هر گوشه، به هر سو، نقشِ رویِ توست در چشمم،به هر تارِ خیالِ خود، تو را پیوسته امشب.
زِ بویِ عطرِ زلفت، عالمی مدهوش و حیران است،منم در باغِ گیسویت، شقایق رُفته‌ام امشب.
دمی از یادِ رویت، جانِ من آرام ننشیند،چو مرغِ شب، زِ هجران تو، چه آواز رفته‌ام امشب.