♦ رمان در حال تایپ ✎ ایپیتاف گارنت | ملیکا قائمی | نویسنده راشای

TifanI · 2025-03-29

چند دقیقه‌ی دیگر در همان سکوت سنگین گذشت تا اینکه ماشین وارد خیابانی کم‌ رفت‌وآمد شد. بعد از چند پیچ، به کوچه‌ای باریک رسیدند و جلوی در آهنی بزرگی ایستادند. پدرش دنده را خلاص کرد، بوقی زد و چند لحظه بعد، در به‌ آرامی باز شد.
ماهورا نگاهی به ساختمان انداخت. ویلایی قدیمی، اما مجلل و خوش‌ساخت بود. از همان‌هایی که در مناطق اعیان‌نشین شهر پیدا می‌شد. باغچه‌ای سرسبز در دو طرف مسیر ورودی، چراغ‌های دیوارکوب که نور ملایمی روی سنگفرش‌ها می‌پاشیدند، و ایوانی که با چند ستون مرمری، حس گرما و صلابت خاصی داشت.
ماشین وارد محوطه شد و پدرش آن را درست جلوی ورودی نگه داشت. هنوز کاملاً خاموش نکرده‌بود که درِ خانه باز شد و زنی میانسال، با روسری گل‌دار و صورتی مهربان، با عجله بیرون آمد. نگاهش که به ماهورا...

TifanI · 2025-03-29

لحظه‌ای در جایش ایستاد. نگاهی کوتاه به فضای خانه انداخت؛ همان‌قدر مجلل، همان‌قدر بی‌جان. قلبش بی‌دلیل به تپش افتاده‌بود. گویی هر دیوار، هر وسیله، هر گوشه و کنار این خانه چیزی را از او پنهان کرده‌بود.
پدرش ساکت در تلفنش سیر می‌کرد، اما خاتون با همان لحن مادرانه و آرامش‌بخش همیشگی‌اش، گفت:
- وسایلت تو اون چمدونه، مادر.
دخترک نگاهش را به جایی که خاتون اشاره کرد، دوخت. چمدان مشکی‌رنگی که درست کنار پله‌ها قرار داشت، به نظر بیش از حد غریبه می‌آمد. اخمی ظریف میان ابروانش نشست. انگشتانش بی‌هدف لبه‌ی پالتویش را گرفتند، انگار که آن حس ناملموس درونی را در چیزی بیرونی جست‌وجو می‌کرد.
چمدان برای چی؟ چرا باید وسایلش توی یک چمدان جا می‌گرفتند؟
نگاهش را از چمدان کند و به خاتون دوخت. ته دلش حس نامعلومی...

TifanI · 2025-03-29

***
خوابش سنگین نبود. بیشتر شبیه یک بیهوشی موقت بود تا استراحت واقعی. چیزی میان خستگی و بی‌حسی. اما ناگهان، صدایی بلند و کشیده، شبیه خنده‌ای اغراق‌آمیز، در فضای خانه پیچید. خنده‌ای که بیش از حد شاد، پر زرق‌وبرق، و ساختگی بود.
پلک زد. نور ضعیفی از پشت پرده‌ها وارد اتاق شده‌بود، اما هوا هنوز نیمه‌ گرگ‌ومیش بود. سرش سنگین بود، انگار چیزی در خواب آزارش داده‌بود. نفسش را بیرون داد و نیم‌خیز شد.
باز هم همان صدا. این بار واضح‌تر. خنده‌ی کشداری که به گفت‌وگویی پرحرارت ختم شد. صدای زنی جوان، کمی کشیده، کمی لوس و البته، آزاردهنده.
ماهورا ابرو در هم کشید. حس کرد عضلاتش منقبض شده‌اند. این صدا را نمی‌شناخت، اما چیزی در آن آزارش می‌داد. از تخت پایین آمد، پاهایش سردی زمین را حس کردند. نگاهی به چمدان...

TifanI · 2025-03-29

ساکت مانده‌بود. دست‌هایش را در هم قلاب کرد و بدون اینکه حرکتی کند، از پایین پله‌ها صحنه را تماشا کرد.
آیسو درست روبه‌روی پدرش نشسته‌بود، پا روی پا انداخته، یک لیوان کریستالی در دست، و با خنده‌ای که بیش از حد شاد به نظر می‌رسید، چیزی می‌گفت. پدرش، همان مردی که همیشه در چهره‌اش اثری از احساس نبود، حالا کمی به جلو خم شده و با دقت به او گوش می‌داد.
ماهورا نمی‌دانست چرا، اما این صحنه درونش را به آتش کشیده‌بود.
لحظه‌ای کوتاه، آیسو سرش را چرخاند و نگاهشان به هم گره خورد. چشمانی که پر از اعتمادبه‌نفس بود، انگار که هیچ شکی نداشت که جایش درست همین‌جاست، در این خانه، در کنار مردی که ماهورا او را «پدر» صدا می‌زد.
لبخند محوی روی ل*ب‌های دختر نشست، از آن لبخندهایی که بیشتر شبیه یک هشدار بودند تا یک...

TifanI · 2025-04-06

تکیه‌اش را به در داد. نفسش را آرام و کنترل‌شده بیرون فرستاد. درونش آشوب بود، اما نمی‌خواست بگذارد این آشوب او را در هم بشکند. نه حالا، نه اینجا.
نگاهش به چمدانی افتاد که هنوز کنار تختش بود.
اینجا دیگر«خانه» نبود. فقط یک مکان موقت بود که دیگر جایی برای او نداشت.
آرام جلو رفت، چمدان را روی تخت کشید و آن را باز کرد. انگشتانش روی پارچه‌های مرتب تاخورده کشیده شد. خاتون وسایلش را با دقت جمع کرده‌بود، مثل همیشه. اما ماهورا احساس غریبی داشت، انگار که این لباس‌ها، این وسایل، دیگر مال او نبودند، مثل خودش که دیگر جایی در این خانه نداشت. سرش تیر کشید. اخم کرد و کمی چشم‌هایش را بست. درد هنوز مثل سایه‌ای سنگین در پس ذهنش شناور بود. مدتی طول کشید تا تیرگی پشت پلک‌هایش کم شود. چشم باز کرد و به کمدش نگاه...

TifanI · 2025-04-06

باران قطع شده‌بود، اما خیابان هنوز بوی تازگی می‌داد. نور زرد چراغ‌های خیابان روی آسفالت خیس می‌لرزید و ماشین‌ها با حرکت آرامشان رد آب‌های باران را روی زمین می‌کشیدند. ماهورا گوشه‌ی خیابان ایستاده‌بود، چمدانش را کنار پا نگه داشته و نگاهش روی ساختمان‌ها سر می‌خورد.
دلش می‌خواست تشخیص دهد، چیزی پیدا کند که در ذهنش جرقه بزند، اما هرچقدر که نگاه کرد، خیابان برایش چیزی بیش از یک مسیر ناآشنا نبود. انگار تا همین چند دقیقه پیش اصلاً وجود نداشته‌است.
- یه تاکسی بگیریم، بریم خونه‌.
دخترک سرش را به سمت خاتون چرخاند. زن کنار او با همان آرامش همیشگی ایستاده‌بود، اما ته‌چهره‌اش چیزی شبیه به نگرانی داشت. ماهورا نمی‌دانست این نگرانی برای او بود، یا برای چیزی که در انتظارش است.
- تو مطمئنی این کار درسته؟...

TifanI · 2025-04-06

نفسش را بیرون داد. فایده‌ای نداشت. هرچقدر هم که شک کند، اینجا خانه‌ای بود که باید به آن قدم می‌گذاشت. خانه‌ای که هیچ چیزش را به یاد نمی‌آورد، اما ظاهراً زمانی در آن زندگی کرده‌بود.
آرام از ماشین پیاده شد. هوای شب خنک بود و خیابان نسبتاً خلوت. چراغی که از طبقه‌ی دوم می‌تابید، سایه‌ی ضعیفی روی نمای ساختمان انداخته‌بود. نگاهش کرد. این پنجره به چه کسی تعلق داشت؟
خاتون جلوتر رفت و دست روی زنگ گذاشت. انگار که سال‌ها این مسیر را رفته و برگشته باشد. ماهورا لحظه‌ای به او نگاه کرد. چقدر این زن از زندگی‌ای که او حتی به یاد نمی‌آورد، خبر داشت؟ خش‌خش ضعیفی از آیفون آمد، بعد صدای خواب‌آلود دختر جوانی بلند شد:
- کیه؟
خاتون با لحنی آرام اما محکم گفت:
- ما اومدیم، درو باز کن عزیزم.
لحظه‌ای سکوت شد، بعد...

TifanI · 2025-04-06

هنوز به نقاشی خیره‌بود. چیزی در آن خطوط موج‌دار، در آن آبی‌های عمیق و خاکستری‌های تیره، انگار درونش را به هم می‌ریخت. حس عجیبی داشت. یک کشش گنگ. اما نه، این احساس برایش کافی نبود. هنوز چیزی را به یاد نمی‌آورد. به اطراف نگاه می‌کرد. بهم‌ریختگی خانه آزارش می‌داد. انگار این شلختگی با چیزی درونش در تضاد بود. لباس‌های مچاله‌شده روی مبل، چند لیوان و بشقاب روی میز که روی بعضی‌هایشان هنوز اثر لک چای مانده‌بود، پرده‌هایی که یک طرفشان جمع شده و بی‌نظم آویزان بود. نفسش سنگین شد.
صدای بهم خوردن درب پشت سرش، او را از فکر بیرون کشید. قبل از این که برگردد، صدایی کمی گرفته و خواب‌آلود گفت:
- بالاخره اومدی؟
چرخید. دختری با موهای مشکی و فرفری که کمی به‌ هم ریخته و ژولیده بود، با تی‌شرت گشاد و شلوارک...

TifanI · 2025-04-09

هنوز به نقاشی خیره‌بود. چیزی در آن خطوط موج‌دار، در آن آبی‌های عمیق و خاکستری‌های تیره، انگار درونش را به هم می‌ریخت. حس عجیبی داشت. یک کشش گنگ. اما نه، این احساس برایش کافی نبود. هنوز چیزی را به یاد نمی‌آورد. به اطراف نگاه می‌کرد. بهم‌ریختگی خانه آزارش می‌داد. انگار این شلختگی با چیزی درونش در تضاد بود. لباس‌های مچاله‌شده روی مبل، چند لیوان و بشقاب روی میز که روی بعضی‌هایشان هنوز اثر لک چای مانده‌بود، پرده‌هایی که یک طرفشان جمع شده و بی‌نظم آویزان بود. نفسش سنگین شد.
صدای بهم خوردن درب پشت سرش، او را از فکر بیرون کشید. قبل از این که برگردد، صدایی کمی گرفته و خواب‌آلود گفت:
- بالاخره اومدی؟
چرخید. دختری با موهای مشکی و فرفری که کمی به‌ هم ریخته و ژولیده بود، با تی‌شرت گشاد و شلوارک...

TifanI · 2025-04-09

نگاهش را دزدید. انگشتانش ناخودآگاه دور مچش پیچیدند، انگار که بخواهد خودش را آرام کند. نمی‌دانست چطور باید جواب بدهد. چیزی در نگاه دقیق نازک، سنگینی عجیبی داشت. خاتون، انگار که بخواهد جو را کمی آرام کند، جلوتر آمد و با لحنی که سعی می‌کرد عادی باشد، گفت:
- خب، خب. بذارید یه چایی دم کنم که یکم از شوک این دیدار دربیایم.
به آشپزخانه رفت، اما نازک هنوز به ماهورا خیره بود. نگاهش دقیق‌تر شد، کنجکاوتر و شاید کمی نگران. بالاخره پرسید:
- واقعاً چی شده؟
ماهورا نفس عمیقی کشید. نمی‌خواست همین اول چیزی بگوید. نمی‌خواست بپذیرد که زندگی‌ای که ظاهراً در آن حضور داشته، برایش یک صفحه‌ی سفید است. به جای جواب‌دادن، سرش را به طرف دیگری برگرداند و نگاهش روی قفسه‌ی کتاب‌ها افتاد. بعضی از جلدها برایش حس غریبی...

♦ رمان در حال تایپ ✎ ایپیتاف گارنت | ملیکا قائمی | نویسنده راشای

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین