✾ دفتر اپیزود ✎ گوشه‌های تاریک دل | ملیکا قائمی | دل‌نگار راشای

TifanI · 2025-04-11

آدم‌هایی که بلدند نباشند

بعضی‌ها انگار از اول برای رفتن آمده‌اند.
می‌آیند، قدم به قدم، گوشه‌ای از دلت را اشغال می‌کنند،
با خنده‌های نصفه‌نیمه، حرف‌های نیمه‌کاره،
و نگاهی که انگار تو را برای ماندن انتخاب کرده…
اما نه، آن‌ها ماندن را بلد نیستند.

آدم‌هایی هستند که هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند،
چون هیچ‌وقت کامل نیامده‌اند.
تکه‌هایی از خودشان را به تو می‌دهند،
و باقی‌اش را با خود می‌برند،
وقتی بی‌خبر پشت می‌کنند به همه چیز.

تو می‌مانی و جاهای خالی…
جاهایی که باید لبخندشان می‌بود،
آغوششان، صدایشان در شب‌های بی‌پناهی‌ات…
اما هیچ نیست.

و عجیب است…
که همین نبودنشان، عادت می‌شود.
تا جایی که دیگر نمی‌خواهی کسی...

TifanI · 2025-04-11

آتش زیر خاکستر

گاهی خشم، چیزی نیست که از گلو بیرون بپاشد…
گاهی خشم، در سکوتی متروک جان می‌گیرد،
در لبخندهایی که زورکی روی ل*ب‌ها نشسته‌اند،
و شب‌هایی که بالش، جای نفس را با بغض عوض می‌کند.

نمی‌دانی چند بار فریاد زدم بی‌صدا…
چند بار مشت زدم به دیوار خیال،
چند بار خواستم فقط بگویم: بس است.
اما گفتم: عیبی ندارد.

من آن‌قدر بخشیدم که خشمم از رمق افتاد.
آن‌قدر خندیدم که درد، خجالت کشید.
و حالا، من مانده‌ام با خشمی کهنه،
که مثل زخم چرک‌کرده‌ای در دل شب می‌تپد.

می‌دانی؟
این خشم، دیگر فریاد نمی‌خواهد،
فقط یک نگاه کافی‌ست،
یک رفتن بی‌توضیح،
یک در را آرام بستن،
تا همه چیز را آتش بزند.

من دیگر عصبانی نمی‌شوم...

TifanI · 2025-04-12

فریادی که دیگر خرجت نمی‌شود

روزی بود که برای رفتنت گریه کردم.
روزی که بغضم، دنیا را می‌لرزاند.
صدایم، بلند بود... لرزان... خسته، اما هنوز امیدوار.
امروز اما؟
دیگر نه صدایی مانده، نه امیدی برای شنیده شدن.

تو رفتی، و من ماندم با مشت‌هایی که به سینه‌ی خودم کوبیدم،
با گلویی که پُر از فریاد بود،
اما یاد گرفت سکوت کند.

دیگر برایت نمی‌جنگم.
نه چون دوستت ندارم،
چون فهمیده‌ام هر فریادی که خرجت شود،
پاسخش فقط رفتن است.
و من دیگر سرمایه‌ای برای باختن ندارم.

تو آدمی نبودی که برایش فریاد زد.
تو آدمی بودی که باید در سکوت، از کنارش رد شد…
درست مثل بادی که شمعی را خاموش می‌کند
و خودش هم فراموش می‌شود.

TifanI · 2025-04-12

خاطراتی که در سکوت پوسیدند

در دل شب‌هایی که هیچ‌کس صدایم را نمی‌شنود،
می‌نشینم روبه‌روی گذشته‌ای که هنوز کنارم زانو زده.
نه چیزی می‌گوید، نه می‌رود.
فقط نگاه می‌کند… با چشمانی خاکستری و خاموش.

خاطراتی دارم که سال‌هاست هیچ‌کس ازشان نپرسیده.
کسی اسمشان را نمی‌داند.
کسی نگفته “یادت هست آن روز را؟”
و همین، آهسته و بی‌صدا، آن‌ها را به مرگ نزدیک‌تر کرده.

این خاطرات در سکوت پوسیده‌اند،
مثل سیب‌هایی که در انبار مانده‌اند، بی‌نور، بی‌هوا…
با هر بار مرورشان، تلخ‌تر می‌شوند.
نه از آن تلخی که گریه‌ات می‌اندازد،
از آن تلخی که بغض را در گلویت گره می‌زند و وا نمی‌کنی.

گاهی صدای خنده‌ای دور، بوی عطری گم‌شده،
یا...

TifanI · 2025-04-13

آن‌سوی لبخندهایم چه خبر است؟

هیچ‌کس نمی‌پرسد.
کسی نمی‌پرسد که این لبخند، از کدام بغضِ فروخورده آمده.
کسی لحظه‌ای مکث نمی‌کند تا ببیند چشمانی که می‌درخشند،
گاه می‌توانند مخزنِ تمام شب‌های بی‌خوابی باشند.

لبخندم، پیراهنی است که روی زخم‌های کهنه‌ام کشیده‌ام،
نه برای پنهان‌ کردنشان،
بلکه برای اینکه کسی از سردی‌شان نلرزد.
چون دنیا تحمل زخم‌های بی‌نقاب را ندارد.
آدم‌ها بیشتر از حقیقت،
آرامشِ ظاهری را دوست دارند.

و من، سال‌هاست نقابِ لبخندم را
با دستان خودم دوخته‌ام.
نقابی که در آینه هم خودش را باور کرده.
نقابی که در سکوت، ریشه دوانده در صورتم؛
آن‌قدر که دیگر نمی‌دانم
لبخندِ واقعی‌ام کدام بود،
و اندوهم کی...

TifanI · 2025-04-14

«دردهایی که اسم ندارند»

گاهی بعضی دردها هستند که نمی‌شود برایشان واژه‌ای پیدا کرد.
نه از آن دسته دردهایی که روی زبان می‌آیند و در آغـ.ـوش کلمات آرام می‌گیرند…
بلکه از آن‌هایی که لای سکوت جا خوش کرده‌اند، بی‌نام، بی‌صدا، بی‌رحم.

آن‌ها آهسته می‌خزند، از لابه‌لای نگاه‌هایی که به هیچ‌کس نمی‌رسد،
از نیمه‌شب‌هایی که پلک‌هایت خسته‌اند اما خواب راه خانه را گم کرده…
از همان لحظه‌هایی که بغض می‌کنی بی‌دلیل،
و نمی‌دانی اشکت برای کدام درد است.

دردهایی که مثل بوی نمِ مانده روی دیوارهای قدیمی‌اند؛
مثل ترک‌های ریزِ ل*ب‌های زمستان‌خورده؛
مثل نوری کمرنگ که پشت پنجره گیر کرده، اما به اتاق نمی‌رسد.

آدم این دردها را با...

TifanI · 2025-04-16

آدم‌هایی که نبودن‌شان، آرام‌تر از بودن‌شان بود.

بعضی آدم‌ها، وقتی وارد زندگی‌ات می‌شوند،
نه بهار می‌آورند، نه آغوشی برای خستگی.
نه صدای‌شان آرامت می‌کند، نه بودن‌شان بند می‌شود به دل.
فقط می‌آیند… بی‌دعوت، بی‌اتفاق، بی‌فایده.
مثل غباری کمرنگ که روی آیینه‌ی جانت می‌نشیند
و کم‌کم، تصویر خودت را هم از یادت می‌برد.

کنارشان که هستی، همیشه باید خودت را جمع‌وجور کنی…
مبادا حرفی بزنی که برنجند،
نفسی بکشی که خوش نیاید.
باید مثل سایه‌ای باشی که فقط دنباله‌روست
و هیچ‌وقت دیده نمی‌شود.

اما روزی می‌رسد…
روزی که بی‌هیاهو، بی‌خشم، حتی بی‌اشک،
تصمیم می‌گیری بروی.
نه برای آن‌که قهر کرده‌ای،...

TifanI · 2025-04-18

جایی که مرگ، گوشه‌ای از من بود.

نیمه‌شب بود.
هوا بوی خاموشی می‌داد؛ بویی شبیه دودِ خفه‌شده‌ی شمعی که کسی فراموشش کرده باشد.
نه ستاره‌ای در آسمان می‌درخشید، نه نسیمی از لابه‌لای شاخه‌ها می‌گذشت.
همه‌چیز ایستاده بود؛ مثل تندیسی از زمان که تصمیم گرفته دیگر جلو نرود.

بی‌صدا راه افتادم.
با پاهایی که نه عجله داشتند، نه تردید.
مثل کسی که خودش را تسلیم کرده؛ به احساسی که نمی‌داند از کجا آمده، اما می‌فهمد باید دنبال‌اش کند.
رفتم… به سوی جایی که همیشه از آن می‌ترسیدم،
و آن شب، عجیب دلم می‌خواست در آغوشش فرو بروم.

قبر تازه‌کَنده‌ای بود.
خاموش، نمناک، بی‌نام.
انگار انتظارم را می‌کشید.
دلم لرزید، اما عقب...

TifanI · 2025-04-18

ساعتی که همیشه ایستاده بود

در کنج خاموشِ دیوار، جایی میان ترک‌های گچ‌خورده و سایه‌ی محوی از آفتاب فراموش‌شده، ساعتی آویزان بود؛
نه صدای تیکی داشت، نه تاکی…
فقط خاموشی.
انگار سال‌ها بود که نفسش بند آمده،
اما هنوز مغرورانه، عقربه‌های خشک‌شده‌اش را بر همان لحظه‌ی لعنتی نگه داشته بود.
لحظه‌ای که دنیا برای من هم ایستاد.

همان ساعتی که صدای یک خداحافظی،
از پشت خط تلفنی بی‌رحم،
تا عمق قلبم فرو رفت.
و بعد… سکوت.
نه گریه‌ای، نه ضجه‌ای،
فقط سکوت و عقربه‌هایی که دیگر حرکت نکردند.

ساعت، مثل جنازه‌ای از زمان،
سال‌هاست آویزان مانده به دیوارِ خاکستریِ ذهنم.
گاهی فکر می‌کنم او بیشتر از هر کسی می‌داند چه گذشته بر...

TifanI · 2025-04-19

جایی در من هنوز می‌لرزد

هرچقدر هم محکم قدم بردارم،
هرچقدر هم وانمود کنم که همه‌چیز را پشت سر گذاشته‌ام،
باز هم چیزی درونم می‌لرزد…
لرزشی که صدا ندارد، اما استخوان‌هایم آن را به‌خوبی می‌شناسند.

گاهی فقط کافی‌ست نسیمی بی‌هدف از کنارم بگذرد،
یا صدایی آشنا از دور به گوش برسد…
و من، بی‌آن‌که بخواهم، در خودم فرو می‌ریزم.
نه آن‌قدر که دیده شود،
نه آن‌قدر که بشکند،
اما درست همان‌قدر که جانم را بلرزاند.

جایی در من هنوز ویران است،
شبیه خانه‌ای متروکه که با هر خاطره،
دیوارش ترک برمی‌دارد.
شبیه کودکی خواب‌زده،
که هر شب با سایه‌ها می‌جنگد
و صبح‌ها وانمود می‌کند که خواب راحتی داشته.

من از آن لرزش می‌ترسم…
از این حقیقت که با همه‌ی این سال‌ها،
هنوز چیزهایی هست که مرا تکان...

✾ دفتر اپیزود ✎ گوشه‌های تاریک دل | ملیکا قائمی | دل‌نگار راشای

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین

TifanI

مدیر ارشد اجرایی + مدیر واحد دیزاین